Antibiotika
Rhythm Records/Punkskelm Records: RR091 (2006)
Antibiotika
dit was 'n gelukskoot
volksmoord vermy
wie sê Afrikaans is dood?
jammer meneer, ek het my les geleer
die goddelose het geen heenkome
ruik soos tienergees
'n bleeksiel tussen die spoke
donker afrika is net donker vir die met oogklappe aan
hy wat nie kan dink
wie se harsings hard en stowwerig is
mik vir my hart
dit pomp wildernis hier binnekant
ek's net 'n toeris
in my geboorteland
'n gekwesde dier in 'n hok
op antibiotika
dis die waarheid wat my geweld aandoen
ek leef in ongeloof
my leed is eindeloos
wil jy stilstaan as ek voortgaan?
hoe kan mens dink as jou hande altyd vasgebind is?
Van Weelde En Rykdom
ek probeer 'n lae profiel handhaaf
en ek probeer om my growwe kante glad te skaaf
as ek net kon beter voel
as ek net kon beter doen
dis 'n logiese afleiding
na jare se breinskade
is ek tot afhanklike verdoem
als wat skitter glinster selde heeltyd dieselfde
en in retrospek is dit jou naaste wat jou mishandel
ek word deur my begeertes beheer
ek's net 'n leek wat selde uit sy foute uit leer
ek laat myself in die steek
keer op keer
keer op keer
is ek onbeskut teen stormweer
en in retrospek is dit jou naaste wat jy mishandel
ek dink ek weet hoe jy voel
maar hoe kan mens verseker wees?
Tussen Die Krake
hierdie jaar het soos 'n vliegtuigenjin op my neergedaal
en ek neem aan ek sal moet verantwoordelikheid hiervoor aanvaar
my brose verstand
wat wit, warm
soos 'n jong vlam
hierdie lopende doodskis verbrand
onkunde sal altyd seëvier
jou haat sal jou verteer
dis jammer dat almal so verskriklik jammer is
soos traumapasiënte is ons gevoelloos
maar doelgerig om so vinnig as moontlik
ons pad
ons pad uiteindelik
uiteindelik hier uit te vind
jou haat sal jou verteer
in ons verbrokkelende fondasie
is daar nou lewe in krake
waar daar eers niks was nie
en ons sal bly en veg
en sodoende ons menswees verloor
maar wat bly dan oor?
my haat sal my verteer
Kyk Noord
dis als te vergeefs
hoe meer ek daaroor dink
hoe meer moet ek vergeet
daar's net een ry spore
dis redelik vanselfsprekend
maar daar's sand tussen my tone
dis al wat ek benodig
die vars lug in Desember
en die wind deur die bome
nou fok ek net voort
ek verbeel my ek kan op water loop
'n vlietende plato
die helderheid van jeug verloor
ek's 'n agtergeblewene
op die grasvelde van my kinderdae
hier is daar geen vuiste
'n voortbestaan is al wat ek vra
ek staan 'n swerwerskans
die kilometers lag en my gesig dra die lyne
hou net stil
'ie mes sny al hoe dieper
hoe harder jy spartel
tyd sal jou vergewe
ek weet die dood gaan my vind